Mijn roots liggen in het onderwijs. Ik ben schoolpsychologe en behaalde ook mijn lerarendiploma. Na enkele jaren als leerlingbegeleidster wilde ik me toeleggen op thema’s die me nauw aan het hart liggen: verlies, rouw en trauma.

Ik maakte de overstap naar Werkgroep Verder, een organisatie die opvang van nabestaanden na zelfdoding coördineert, en schreef twee boeken over rouw na zelfdoding (“Sloep vaart verder” en “Verder na zelfdoding“). Ik volgde een opleiding tot traumapsycholoog en werkte met jongeren rond hechting, trauma en suïcidaliteit.

Later kwam de stap naar Mensura, waar ik als preventieadviseur psychosociale aspecten organisaties begeleidde. Vanuit deze ervaringen ontstond mijn derde boek (“Riet breekt niet“) over het aanpakken van stress op individueel, team- en organisatieniveau.

In 2025 richtte ik Resilire op. Een plek waar alles samenkomt: mijn kennis, mijn ervaring en mijn hart. Vanuit Resilire wil ik mensen en organisaties inspireren om er voor elkaar te zijn – net op de momenten dat het lastig wordt.

Ik zou mezelf omschrijven als een levensgenieter met een open blik. Ik geloof dat “bewust naïef zijn” één van mijn grootste krachten is. Ik blijf geloven dat de meeste mensen deugen en vanuit de beste intenties vertrekken, want die blik helpt mij om echt te verbinden. En ja, dat maakt me soms kwetsbaar, maar het brengt me ook op onverwacht mooie plekken. 

Daarnaast heb ik mijn roeping als actrice mogelijk gemist. Het was een kinderdroom die ik heb losgelaten. Of ja, niet helemaal losgelaten. De acteerdroom krijgt nu volop ruimte in mijn werk: ik geef mijn opleidingen en inspiratiesessies met een tikkeltje theater, humor en veel beleving. Heerlijk!

Buiten mijn werk ben ik mama van twee jonge kindjes en partner van Tim. Bij mijn gezin kan mijn warme, zachte kant een plekje krijgen. En sinds kort ook een kwetsbare kant, want we kregen te horen dat ons zoontje een ernstig meervoudige beperking heeft. Zo zijn wij recent zelf de zoektocht gestart in ons eigen rouwproces.

Ik zie te veel mensen rondom mij vastzitten in de stress en eenzaamheid die we als normaal zijn gaan beschouwen. We zijn in overlevingsmodus geraakt — en zijn daar blijven hangen. We zijn de essentie kwijt geraakt onderweg. Het contact met onszelf, met elkaar en met wat er écht toe doet.

Door mijn werk met rouw, trauma en burn-out voel ik telkens opnieuw waar het leven over gaat. Wat er echt blijft als alles wegvalt. Dat verandert je. Dat heeft mij veranderd. Het maakt dat ik met kerst brieven schrijf aan mijn familie om te zeggen dat ik hen graag zie én waarom. Omdat ik dat niet wil houden tot op hun begrafenis. Het maakt dat ik mijn laptop dichtklap en met mijn dochter een boekje lees. Omdat ik besef dat zij niet wacht. En dat thuis de enige plek is waar ik echt onmisbaar ben.

Het helpt me om elke dag te blijven voelen wat ik nodig heb. Om met mijn voeten in het leven te blijven staan. Zelfs – of net dan – in moeilijke momenten, zoals na de diagnose van mijn zoontje. Ook dan geloof ik dat we onze weg kunnen vinden. Niet door de pijn te vermijden, maar door er niet alleen in te moeten staan.

Ik gun mensen een leven dat geleefd wordt. Hier en nu. En ik gun mensen die iets moeilijks doormaken, dat ze dat niet alleen hoeven te dragen. Zelfs als ze het altijd alleen hebben gedaan. Zelfs als ze denken dat ze het wel aankunnen.

Daarom doe ik wat ik doe.